دنیا

سلام...

دیروز پنجشنبه بود... با دنیا دعوام شد...تو خیابون داد و بیداد... من هم مثل بچه‌ها زدم زیر گریه...حرفایی که شنیدم اصلاً حقم نبود...واقعاً حقم نبود...سر اون مسئله دوباره...مسئله‌ای که من سالهاست درگیرشم و... نمی‌تونم حرف بزنم...دنیا میشه سومین نفری که رازمو میدونه...شنبه همه چیزو بهش میگم...طاقت ندارم که اینجوری پیش بره...این فکرا داره دیوونم میکنه...خسته‌ام از همه چیز...همه‌ی غمها مال من...قبول..به خدا قبول...همه‌ی سختی‌ها مال خود خودم...اما نمی‌تونم تهمت بشنوم...به خاطر کارایی که نکردم نمی‌تونم مؤاخذه شم...از طرف عزیزترینهام... می‌خوام آزاد باشم...از همه‌ی فکرایی که درباره‌ام میشه...از همه‌ی قضاوتهای شتاب زده که بویی از احساس نبردن... خسته‌ام ...خسته‌ام ...حق دارم... دلم گرفته...اندازه‌ی یه دنیا...اندازه‌ی یه عالم... منم آدمم...به خدا من اینجام...من هم آدمم...حق دارم زندگی کنم...از دست هوا هم به ستوه اومدم...از دست بارون هم... خسته‌ام از همه‌ی آدما...از همه...من حق زندگی دارم...من... من................

«کسی اینجاست ؟
هلا ! من با شمایم ، های ! ... می پرسم کسی اینجاست ؟
کسی اینجا پیام آورد ؟
نگاهی ، یا که لبخندی ؟
فشار گرم دست دوست مانندی ؟ »
و می بیند صدایی نیست ، نور
آشنایی نیست ، حتی از نگاه
مرده ای هم رد پایی نیست
صدایی نیست الا پت پت رنجور شمعی در جوار مرگ...