$ # $ # $ # $ # $ # $ # $ # $ #...................... :)
از دل افروز ترین روز جهان خاطره ای با من هست...
به شما ارزانی:
سحری بود و هنوز گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود،
گل یاس عشق در جان هوا ریخته بود...
من به دیدار سحر می رفتم
نفسم با نفس یاس در آمیخته بود
می گشودم پر و می رفتم و میگفتم : های ! بسرای ای دل شیدا بسرای ....
این دل افروزترین روز جهان را بنگر....
تودل آویزترین شعر جهان را بسرای...
آسمان،
یاس،
سحر،
ماه ،
نسیم ،
روح در جسم جهان ریخته اند...
شور و شوق تو برانگیخته اند
تو هم ای مرغک تنها بسرای...
همه درها رهایی بسته ست
تا گشایی به نسیم سخنی پنجره ای را
بسرای...
من به دنبال دل آویزترین شعر جهان می گشتم...
در افق پشت سرا پرده نور،
باغهای گل سرخ،
شاخه گسترده به مهر،
غنچه آورده به ناز ،
دم به دم از نفس باد سحر،
غنچه ها می شد باز....
باغهای گل سرخ...
یگ گل سرخ درشت از دل دریا برخاست...
چون گل افشانی لبخند تو در لحظه شیرین شکفتن...خورشید
چه فروغی به جهان می بخشید...
چه شکوهی!
همه عالم به تماشا برخاست...
من به دنبال دل آویزترین شعر جهان میگشتم...
دو کبوتر دراوج بال در بال گذر میکردند،
دو صنوبر در باغ، سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند...
مرغ دریایی با جفت خود از ساحل دور ،
رو نهاده به دروازه نور ...
چمن خاطر من، تر ز جانمایه عشق،
در سرا پرده دل ،
غنچه ای می پرورد،
هدیه ای می آورد...
برگهایش کم کم باز شدند،
برگها باز شدند...
یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش !
با شکوفایی خورشید و گل افشانی لبخند تو
آراستمش...
تار و پودش را از خوبی و مهر ،
خوشتر از تافته یاس و سحر بافته ام...
دوستت دارم را
من دل آویزترین شعر جهان یافته ام!!!
این گل سرخ منست
دامنی پر کن از این گل که دهی هدیه به خلق...
که بری خانه دشمن... که فشانی بر دوست ...
راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست
در دل مردم عالم به خدا،
نور خواهد پاشید...
تو هم ای خوب این نکته به تکرار بگو ...
این دلاویز ترین شعر جهان را همه وقت،
نه به یکبار و نه دهبار..... که صد بار بگو...
" دوستم داری؟" را از من بسیار بپرس...
"دوستت دارم !" را با من بسیار بگو..............
