به افتخار یه همکلاسی!

سلام. 

3ساله که اینجا نیومدم.باورم نمیشه.گفتنش چقدر راحته.اما 3ساااااااااال! تو این 3 سال اتفاقهای زیادی افتاده.اکثر آدمایی که اونموقع از طریق اینترنت باهاشون رابطه داشتم الآن دیگه ازشون خبری ندارم.حتی پیوندهای وبلاگم, صاحباشون وبلاگاشونو ول کردن و رفتن.  

این تیکه رو به یاد گذشته و گذشتگان مینویسم:

ازکسایی که از طریق اینترنت و وبلاگهامون آشنا شدیم: 

حسین و حامد و پویا ازدواج کردن و انگار دیگه از اینترنت هم قطع امید کردن! دیگه هیچ خبری ازشون ندارم.

اشکان رفت اوکراین واسه تحصیل که اونم دیگه ازش خبری نیست.اما میدونم خوبه! 

رضا و داداش مسعود هم که کماکان توی دنیای مجردی خودشون در حال کیف کردنن و دورادور خبر دارم ازشون (آفرین,آفرین) 

کاظم(بدجوک) هم که به طرز مشکوکی واسه همیشه ناپدید شد!!!!! (احتمالا اون هم رفت قاطی مرغا؟؟؟!!!)  

بقیه ی پیوندای وبلاگم هم خودشون وبلاگاشونو ول کردن.من دلم واسه دستنوشته های کرگدن و گستاخ فووووووق العاده تنگ شده.یادش به خیر...

دخترا هم که با همه همچنان رابطه ی تنگاتنگ و دوجانبه داریم!

غبار وحشتناکی اینجا نشسته که شاید مدتها طول بکشه که پاک شه.همونطور که من مدتهاست دیگه نمی نویسم چیزی.یا اگه هم نوشتم دور ریختم همه رو.اما باز میخوام شروع کنم.شاید عجیب باشه که حتی آدرس این وبلاگ رو هم گم کرده بودم!!! چندین بار آدرسهای مختلف رو زدم تا پیداش کردم.پسوردم هم که همیشه یکیه!

اما مسبب این تصمیمم کی بود؟ یه همکلاسی خوب! که بهم اعتماد کرد و آدرس وبلاگ خصوصیشو بهم داد.منم دلم برای اینجا تنگ شد و اومدم.اما با خوندن نوشته های وبلاگش, تصمیم گرفتم خودم هم دوباره شروع کنم به نوشتن.از همینجا ازتون تشکر میکنم